Dekorowanie „choinki po polsku” stało się elementem utrwalania polskości tuż po odzyskaniu przez kraj niepodległości. W początkach XX wieku ukazało się sporo poradników, które zachęcamy do samodzielnego wykonywania dekoracji w stylu polskim i tym samym przeciwstawiania się obcej, głównie niemieckiej modzie w tej dziedzinie. Przykładowo w wydanym w 1922 roku poradniku pt.: Choinka Polska autorka zwraca uwagę na fakt, iż ładnie ubrana choinka stanowi coroczną troskę rodziców, kierowników ochron i szkół, starszego rodzeństwa, a nawet i dzieci samych, o ile są już w tym wieku, że choinka nie jest już niespodzianką, ale raczej przyjemnością […] Wg autorki polskich wzorów dekoracyjnych należało szukać w wytworach sztuki ludowej, w motywach zdobniczych chaty polskiej a zwłaszcza na wszelkiego rodzaju „pająkach” zawieszanych u pułapu chat w okresach świątecznych. Autorka ubolewa nad strasznemi, pod względem estetycznym, pomysłami, baletniczek w bibułkowych sukniach, parasoli, kapeluszy, mufek z bibuły waty, tych włóczkowych i wacianych karzełków. W części praktycznej poradnika zawarte zostały informacje na temat materiałów potrzebnych do tworzenia dekoracji. Wśród nich wymienia: papier kolorowy, glansowany, papier złoty i srebrny, bibuły angielskie w różnych barwach, rafje, patyczki, słomę i kłosy, piórka białe, drobne, gęsie lub kacze, glinę, wypróżnione skorupki od jaj, złoto w proszku, które można nabywać w składach farb wraz z odpowiednim do niego płynem, gwiazdki błyszczące, które sprzedają w składach papieru na arkusiki (te ostatnie można często zastąpić gwiazdkami, wyciętemi ze złotego papieru, nici i bawełna kolorowa, gruba na zawieszki. Do klejenia używamy klajstru z mąki żytniej, zaparzonej gorącą wodą, gumy arabskiej, syndetikonu lub krochmalu.
Szczególną uwagę autorka przywiązywała do stosowania określonej palety barw wskazując dobór papieru i bibuły w następujący sposób:
Choinka biała – barwy: biała, złota i srebrna.
Choinka czerwona – barwy: czerwona, pomarańczowa, bordo, czarna, biała, złota i srebrna.
Choinka biało-zielona – barwy: zielona ciemna, zielona jasna, seledynowa, biała, czarna, złota, srebrna.
Choinka fioletowa – barwy: lila, fioletowa, biała, czarna, złota, srebrna.
Choinka niebieska – barwy: niebieska, szafirowa, granat, biała, czarna, złota, srebrna.
Choinka różowa – odmiany różowego, począwszy od amarantowego lub bordo, biała, czarna, złota, srebrna.
W poradniku zamieszczone zostało 18 instrukcji wraz z informacjami, z jakiego regionu kraju pochodziły ten motywy zdobnicze. Wśród wymienionych ozdób znalazły się: pawie oczko z Kujaw, łańcuch łowicki, kieliszek, wianuszek, pająki i róże z Mazowsza, światy i podłaźniczki z krakowskiego, koziołki i pająki łowickie, ozdoby mazowieckie z pierza, dzbanuszki, jajka i ptaszki łowickie oraz gwiazdy.
Na zakończenie autorka zachęca:
O ile chcemy utrzymać choinkę całkowicie w polskim stylu, usuńmy wszelkie ozdoby cudzoziemskiego pochodzenia i rodzaju, a wszelkie potrzebne do niej dopełnienia dobierzmy odpowiednio. A zatem: Ponad gwiazdą można dać pęk kłosów złoconych albo pęk piór pawich. Od gwiazdy rzucić na choinkę pęk długich wstążek krakowskich, szerszych do choinki dużej, węższych do małej. W braku wstążek—pęk różnokolorowych bibułek ciętych na wstążki na 2 — 3 cm. szerokie.
